Hayatım boyunca hep annemin dibinde yaşadım.Çocukken hep arkadaşlarıma kalmaya gider gece uyurken ' ben annem olmadan uyuyamam ' der ağlardım ve bu ağlamamı kimse durduramadığı için her evden ayrılışımın dönüşü yine aynı gece ev olurdu. Yıllar geçti bu huyumu yenmem çok zaman aldı :) Üniversiteye gitme zamanım geldi ve yine bütün tercihlerimi ailemin yanında kalmayı seçerek yaptım. Nedendir bilinmez arkadaşlarımdan,ailemden ve sevdiklerimden ayrılmayı hiç istemedim. Ama bir yandan da kendime ait bir hayatım olmasını çok istiyordum. Bunu ilk olarak amerikaya gittiğimde başardım :)
En zoruda giderken arkanda bıraktıkların,.Aslında onlar en çok yanında götürdüğündür götürmek istediklerindir.Bazı şeyler mümkün olmadığında sana en yakın yere koyarsın soluna koyarsın herzaman hissedebil diye. Sonra gittiğin yere alışmak çok daha kolaylaşır.
Kimsenin seni tanımadığı biryerde yeni bir hayata başlamak gibisi var mı ? Yeni bir sen yaratabilirsin, kurtulabilirsin bütün kötü huylarından ve bütün kötü hatıralarından. Sıfır acıyla yeniden başlayabilirsin. Peki tamamen unutuluyor mu bu üzütülüler ? - Hayır. Ama çok güzel yeniliyorsun kendini. Oda sana yetiyor zaten her koşulda.
Bazen gitmek gerekmiş. Her gittiğimde daha iyi anladım bunun sebebini. Gidin gidebildiğiniz yere kadar gidin. Zaten sonucunda yine geri döneceksiniz. Ama bazılarımız yerinde, yanındakilerle kalmaya değer verir. Bazılarımız da vermez. Ama biz gidenler kalmak istemediğimiz için gitmiyoruz ya da değer vermediğimiz için değil. Bazen bir şeylere çok bağımlı hissediyoruz ve gidiyoruz sadece bu kadar. Bağımlı olmadığımız kadar özgür, kendimizle yalnız olduğumuz kadar da mutluyuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder